Τρίτη 29 Ιουλίου 2008

Μ+Ζ+Ι+Ε+Δ+Β [19]

Κι όμως δεν ήταν ο Νικήτας. Είχε έρθει ο Στέλιος να δει τον Μέμνονα, και μη βρίσκοντας τον στο διαμέρισμα του, σκέφτηκε να χτυπήσει στον Φίλιππο.
Σε λίγο κάθονταν κι οι τρεις στο μπαλκόνι.
- Σας έκοψα, μάλλον. Έτσι νιώθω.
- Όχι, είχα κάτι αρχίσει να διηγούμαι στον Φίλιππο, αλλά ήρθες στο κρίσιμο σημείο, ακόμη δεν είπα τίποτα.
Κι ενώ πήγε να ξεκινήσει, κόμπιασε γιατί είδε δυο δάκρυα στα μάτια του Στέλιου.
- Τι έγινε ρε φίλε; Τι έχεις;
- Άσε, μαλακίες, τι να σας τα πρήζω τώρα;
- Έλα ρε, λέγε.
- Η Φωτούλα τάχει με άλλον.
Έπεσε σιωπή. Μετά από λίγο, κάποιες ασύνταχτες φράσεις ανακατεμένες με λυγμούς, έκαναν φανερή την απαίσια φάση που περνούσε ο φίλος τους.
- Καλά είναι δυνατόν; Δεν κατάλαβε τίποτα; Είναι δυνατόν να μπει άλλος στην αγκαλιά της; Εγώ τι είμαι; Μάλλον όλα ήταν στο μυαλό μου, ε;
Μετά πάλι σιωπή.
- Πολλοί έρωτες μαζί, ψιθύρισε ο Νικήτας, υπονοώντας τον Φίλιππο, τον Στέλιο, αλλά κυρίως τον Μέμνονα.
- Τι να σου πω ρε Στέλιο. Η Φωτούλα είναι καλό παιδί. Φάση της είναι και θα περάσει. Είμαι βέβαιος ότι μετά από κάποιο διάστημα θα είστε πάλι μαζί.
- Και ποιος σου πω ότι εγώ το θέλω πια, μουρμούρισε ο Στέλιος, χωρίς να μπορεί να πείσει κανένα μας. Για πες ρε Μέμνο τα δικά σου, μπας και αλλάξω κι εγώ παραστάσεις.

Τι να πει ο Μέμνονας. Επανέφερε στη μνήμη του τη σκηνή. Αλλά δεν μπορούσε να βγάλει άκρη κατά πόσο αυτά που θυμόταν ήταν απόλυτα ακριβή.
- Μήπως με συγχέεις με άλλον; την ρώτησα.
- Δηλαδή είσαι μόνο ένας; μου ανταπάντησε εξίσου αινιγματικά. Ή μήπως νομίζεις ότι εγώ είμαι μόνο μια;
- Ποια άλλη είσαι λοιπόν εκτός από τη Ζωή;
- Μια κοπέλα δίπλα στην τάφρο του κάστρου. Επί μέρες προσμένω να γυρίσει ο αγαπημένος μου. Αυτός όμως δεν εμφανίζεται ποτέ. Με φωνάζουν τρελή γιατί δεν τρώω, μόνο περιμένω. Με φωνάζουν μάγισσα γιατί ρωτάω τα πουλιά και τα ψάρια για τον αγαπημένο μου. Με φωνάζουν πουτάνα, γιατί κατεβάζω το φουστάνι μου για να δείξω τα στήθη μου σ’ αυτόν που προσμένω και δεν έρχεται. Είμαι τρελή, ναι, για εκείνον. Είμαι μάγισσα, ναι, για εκείνον. Είμαι πoυτάνα, ναι, για εκείνον. Και δεν είμαι μόνο αυτή. Είμαι κι η κοπέλα της δροσιάς, αυτή που ξυπνά λίγο πριν το πρωινό για να αφουγκραστώ τις στάλες της δροσιάς που πέφτουν πάνω στα φύλλα. Τις αγαπάω αυτές τις στάλες. Μου τις στέλνει ο θεός μου. Είμαι ερωτευμένη με τον θεό μου. Έχει καστανά διαπεραστικά μάτια, καρφωμένα πάντα πάνω μου. Και δεν είμαι μόνο αυτή. Είμαι η Σίβυλλα, η Κυμαία Σίβυλλα που δίνω χρησμούς μες απ’ την κίνηση των γραμμάτων, που τα φυσά ο αγέρας και τα κάνει λέξεις και φράσεις. Μόνο που οι χρησμοί είναι μόνο για τους ερωτευμένους, και πάντα μου φέρνουν θλίψη και κανείς δεν τους ακολουθεί. Και δεν είμαι μόνο αυτή… Εσύ όμως θυμάσαι στ αλήθεια ποιος είσαι;

5 σχόλια:

Albus Genius είπε...

Το πρώτο μέρος σύνηθες με καλή περιγραφή κατά τη γνώμη μου.Το δεύτερο μέρος δημιουργικότερο το διάβασα με ενδιαφέρον.Αν και η εικόνα μιας γυναίκας που γίνεται τα πάντα είναι οικεία.

Να Το Σκεφτώ λίγο; είπε...

"Η Αγάπη της Γυναίκας είναι σαν τη τέχνη: δεν αφήνει αμφιβολία για
την υψηλοφροσύνη του σκοπού της,
αλλά αμφιβάλει κανείς για την
αμεροληψία της.
ΝΑΓΚΙΠ ΜΑΧΦΟΥΖ-ΦΛΥΑΡΙΑ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΝΕΙΛΟ"

ΦΛΕΓΟΜΕΝΟΣ είπε...

Καλή συνέχεια

jacki είπε...

Είμαι τα πάντα για κείνον.. Έτσι είναι όταν δίνεσαι πραγματικά.

Μυρτώ είπε...

σήμερα ανακάλυψα αυτό το blog και βρήκα εξαιρετική τη δουλειά σας! Εχω διαβάσει όλα τα μέρη και δεν μπορώ να κάνω τίποτα άλλο παρά να σας συγχαρώ για την ιδέα και τη δουλειά σας!