Κυριακή 8 Ιουνίου 2008

M+Z+I+E+Δ [14]

[ photo: so unreal by glitterdarkstar ]

Ο Μέμνονας δεν μιλούσε. Όχι, δε αποφάσισε ξαφνικά να απολαύσει την σιωπή, μα ένιωθε τα χείλη του ζεστά και σφραγισμένα, σαν κάποιο άγνωστο χέρι να είχε μόλις στάξει επάνω τους, πολύ προσεκτικά, βουλοκέρι. Μετά από μερικά λεπτά όταν όλα άρχισαν να θολώνουν και να μισοσκοτεινιάζουν γύρω του, ακόμα κι εκείνη, συνειδητοποίησε πως δεν είχε ανοιγοκλείσει τα βλέφαρα του ούτε μία φορά. Εκείνη την στιγμή σκέφτηκε πως αν το κάνει, μπορεί στο επόμενο άνοιγμα, εκείνη να μην είναι εκεί. Μπορούσε να το ρισκάρει; Ήταν τόσο όμορφη. Ήταν όσο όμορφη την ήθελε να είναι. «Πρέπει να φερθώ φυσιολογικά!», σκέφτηκε. «Δεν έχω βγάλει άχνα τόση ώρα… Πόση ώρα άραγε; Τι ώρα να είναι; Μα, καλά είμαι τρελός; Τι με νοιάζουν όλα αυτά; Είμαι εδώ με την Ζωή! Πρέπει να της πω κάτι! Ότι να ’ναι!»

-Ζωή, μπορώ να ανάψω τσιγάρο εδώ;
-Όχι εδώ. Άλλωστε, φτάνουμε σε λίγο.
-Που πάμε;
-Σπίτι μου.

Λίγο το βουλοκέρι, λίγο τα μουδιασμένα του μάτια, λίγο η αμηχανία του και λίγο το ότι βρισκόταν σε ένα αυτοκίνητο με την γυναίκα «των ονείρων» του, τον είχαν μπερδέψει, και πριν καλά καλά σκεφτεί, ή προλάβει να σκεφτεί, ο σκαραβαίος ήταν ήδη παρκαρισμένος κι εκείνος έξω να κοιτάζει έναν γλάρο που ήρθε κι έκατσε στο χέρι της Ζωής, με το που ξεπρόβαλλε από την θέση του συνοδηγού. «Εγώ οδηγούσα; Εγώ οδηγούσα!». Ο Μέμνονας τα είχε χαμένα. Μα πως ήταν δυνατόν να οδηγούσε και να μην το είχε καταλάβει; Και που ήξερε που να πάει, αφού δεν μίλησαν καθόλου σε όλη την διαδρομή;

-Ήμουν σίγουρη ότι θυμόσουν την διαδρομή.
-Που είμαστε;
-Αφού ξέρεις, που είμαστε, τι ξαναρωτάς. Εσύ μας έφερες, άλλωστε μέχρι εδώ.
-Ζωή, συγγνώμη, μα δεν μπορώ να καταλάβω τι συμβαίνει.
-Θα καταλάβεις όταν ανέβουμε πάνω.

Τον έπιασε από το χέρι. Ένα ηλεκτρικό ρεύμα συντάραξε όλο του το κορμί. Η Ζωή, τράβηξε τον σύρτη της κόκκινης καγκελόπορτας με το αριστερό της χέρι, στο οποίο φορούσε ένα κεχριμπαρένιο βραχιόλι, και μπήκαν σε έναν όμορφα φροντισμένο κήπο γεμάτο με ηλιοτρόπια και τουλίπες. Για μια στιγμή του φάνηκε πως έστρεφαν τους ανθούς τους στην κατεύθυνση που βημάτιζαν. «Μπα, ιδέα μου θα ήταν…» σκέφτηκε. Έφτασαν στην είσοδο. Η πόρτα, ξυλόγλυπτη, διακοσμημένη με γράμματα διαφόρων αλφαβήτων στις άκρες της. Εκείνη, έβγαλε ένα χάλκινο κλειδί από την τσέπη της και ξεκλείδωσε με μαεστρία την πόρτα…

Πως μπορούν οι απλές κινήσεις, να αλλάζουν χαρακτήρα, όταν λούζονται με έρωτα; Πως είναι δυνατόν, ακόμα και τα πιο περίεργα πράγματα να μοιάζουν «φυσιολογικά», όταν κρατάς στο χέρι… την ζωή σου; Πώς, μπορείς να ξεχνάς και να θυμάσαι επιλεκτικά ότι επιθυμείς και πώς μπορείς να επιθυμείς, όταν απλά δεν ξέρεις αν οδηγείς ή αν οδηγείσαι;

-Κλείσε τα μάτια σου, Μέμνονα.

Η πόρτα άνοιξε τρίζοντας. Έκαναν 5 βήματα. Ανέβηκαν 8 σκαλιά.

-Άνοιξέ τα τώρα.

Η Ζωή στεκόταν μπροστά του. Πρόσωπο με πρόσωπο. Δεν σκέφτηκε τίποτα. Απλά την φίλησε. Άρχισε να χαιδεύει το κορμί της, την πλάτη της, τα μαλλιά της, το πρόσωπό της. Την φιλούσε πότε με μάτια ανοιχτά, πότε με μάτια κλειστά. Ήταν εκεί, στο σπίτι της. Δεν ασχολήθηκε καθόλου με τον γύρω χώρο. Δεν τον ενδιέφερε άλλωστε. Είχε εισέλθει σε έναν χορό τόσο μυστηριακό που τα χέρια και τα πόδια του ήταν ελεύθερα. Τα πόδια της ήταν γυμνά. Ήταν και από πριν; Δεν ήξερε. Είχε υπέροχη γεύση. Ήθελε τόσο πολύ να γευτεί κάθε της σημείο. Την ήθελε.

Η Ζωή έκανε ένα βήμα πίσω. Πίσω της ο τοίχος ήταν ζωγραφισμένος με ανθρώπους – πιγκουΐνους από την μία άκρη ως την άλλη. Στην γωνία το κρεβάτι της, με ένα μαξιλάρι. Επάνω του υπήρχαν κεντημένα τρία γράμματα: Α, Μ, Ω.

Όταν ξαναγύρισε το βλέμμα του προς την μεριά της, ήταν γυμνή. Εκείνος έμεινε χωρίς αυδό να την κοιτάζει. Εκείνη τον πλησίασε και με έναν ψίθυρο, τάραξε την σάρκα του και την ψυχή του…

-Μη μου πεις, ότι δεν με θυμήθηκες ακόμα Μέμνονα;

5 σχόλια:

Stardustia είπε...

πάρα πολύ ωραία συνέχεια!!!
εξαιρετική αυτή η ενδιάμεση κατάσταση, πραγματικού-μη πραγματικού!

μπράβο, dim!

BUTTERFLY είπε...

Η ιστορια σας ειναι υπεροχη! Συνεχιστε!

dim juanegro είπε...

->stardustia
να είσαι καλά!
άντε να δούμε που θα μας βγάλει το μυστήριο... :)


->butterfly
Καλημέρα. Σε ευχαριστούμε που συνεχίζεις να είσαι εδώ! Μέχρι την επόμενη σκηνή λοιπόν...

Dee Dee είπε...

Ακομα να διαβασω τα προηγουμενα.....αρχισε η μαγεια ή μου φαινεται ; :)

dim μου ξερεις καλα να πλαθεις τις λεξεις, ερωτευονται ετσι καποιοι αντρες λοιπον!

Καλο απογευματακι!

Lulu είπε...

Thanks for your visit at my blog. Unfortunately, I don't get a word in Greek... I will have just to look at the pics...
xxx
lulu