by Moga[Ξεκινάμε με την zoe ένα συγγραφικό πείραμα με συνεχή εναλλαγή μεταξύ μας χωρίς καμία προ-συνεννόηση επί του περιεχομένου και της δομής. Όπως και να πάει, ακόμη και ημιτελές να μείνει, έχει το ενδιαφέρον των ζωντανών πραγμάτων, που χωρίς να έχουν κάποιο προορισμό τον εφευρίσκουν και αγωνίζονται με πάθος για την εκπλήρωση του]
Όλη μέρα έσκαβε ένα λάκκο που ξεκινούσε από ένα σημείο του δάσους και μέσα από μια υπόγεια διαδρομή οδηγούσε λίγα μέτρα πιο κει και πάλι στο φως. Χτες τα ίδια. Και προχτές. Δεκάδες μέρες τώρα, βδομάδας, μήνες, τα ίδια. Είχε ο κήπος γεμίσει από εκατοντάδες υπόγεια τούνελ, η λειτουργικότητα των οποίων παρέμενε ουσιωδώς άγνωστη.Σήμερα πια όμως είχε τελειώσει. Ένα δίκτυο από σκουληκότρυπες που θύμιζε την χωρο-χρονική επικοινωνία ανάμεσα στις λευκές και τις μαύρες τρύπες του Σύμπαντος, ήταν διαθέσιμο, αλλά για ποιους;Ο A, συγκινημένος πια από την ολοκλήρωση ενός έργου πολύπλοκου και απαιτητικού, εγκατέλειψε το δάσος και ξαναγύρισε στην πολύβουη πόλη. Οι υπόγειες σήραγγες του δάσους δεν διέφεραν και πολύ από τις υπόγειες διαδρομές της ψυχής του, στις οποίες αφέθηκε, αδυνατώντας να αντισταθεί.Σκέφτηκε το Νίκο, τη Θάλεια, το Γιώργο, το Δημήτρη, τη Λένα, και τόσους άλλους, των οποίων η ζωή διασταυρωνόταν ανεπάντεχα με τη δική του. Άλλοτε του έλειπαν, άλλοτε δεν ήθελε να δει κανέναν. Το παράξενο ήταν ότι ενώ όλοι αυτοί αποτελούσαν σημαντικά κομμάτια της ζωής του, ένα άλλο όνομα, μια άλλη λέξη αντηχούσε περισσότερο μες στο μυαλό του, Ζωή.Καθώς σκεφτόταν λοιπόν τη Ζωή, του ήρθε μια εικόνα.Μια απέραντη παραλία ενός νησιού ακατοίκητου, απέραντη από την άποψη ότι ήταν μόνο παραλία, χωρίς να διακόπτεται από τίποτα. Κατά τα άλλα ήταν μικρή σε έκταση, όπως μικρό ήταν και το νησί. Αυτή η απέραντη μα μικρή παραλία γέμισε ξαφνικά και ακαριαία από ανθρώπους που σαν πιγκουίνοι ήταν στριμωγμένοι ο ένας δίπλα στον άλλον. Όλοι φορούσαν ένα καφέ χιτώνα, στο μπροστινό μέρος του οποίου ήταν ζωγραφισμένο ένα πέος ή ένα αιδοίο, μάλλον για να δηλώνει το φύλο. Τα πρόσωπα είχαν μια αγγελική άφυλη διάσταση, θυμίζοντας ένα αγόρι ή ένα κορίτσι προεφηβικής ηλικίας. Σε μια στιγμή ένας κεραυνός έλαμψε μεταξύ ουρανού και γης και τους διαπέρασε όλους σαν μια μακριά κόκκινη κλωστή και μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα είχαν όλοι μετατραπεί σε λόφους άμμου.‘Κάθε κόκκος άμμου’, σκέφτηκε, ‘είναι μια σκέψη ή ένα συναίσθημα του κάθε ανθρώπου’.Σε λίγη ώρα φύσηξε ένας δυνατός παγερός αέρας που σήκωσε και διέλυσε τους αμμόλοφους, κι όλες αυτές οι σκέψεις και τα συναισθήματα άρχισαν να τον μαστιγώνουν ανελέητα. Δεν άντεχε κι έπεσε στη θάλασσα.‘Πρέπει επειγόντως να βρω τη Ζωή’, μονολόγησε ο A, έκανε ένα μακροβούτι, το τέλος του οποίου τον επανέφερε και πάλι στην πραγματικότητα.
Όλη μέρα έσκαβε ένα λάκκο που ξεκινούσε από ένα σημείο του δάσους και μέσα από μια υπόγεια διαδρομή οδηγούσε λίγα μέτρα πιο κει και πάλι στο φως. Χτες τα ίδια. Και προχτές. Δεκάδες μέρες τώρα, βδομάδας, μήνες, τα ίδια. Είχε ο κήπος γεμίσει από εκατοντάδες υπόγεια τούνελ, η λειτουργικότητα των οποίων παρέμενε ουσιωδώς άγνωστη.Σήμερα πια όμως είχε τελειώσει. Ένα δίκτυο από σκουληκότρυπες που θύμιζε την χωρο-χρονική επικοινωνία ανάμεσα στις λευκές και τις μαύρες τρύπες του Σύμπαντος, ήταν διαθέσιμο, αλλά για ποιους;Ο A, συγκινημένος πια από την ολοκλήρωση ενός έργου πολύπλοκου και απαιτητικού, εγκατέλειψε το δάσος και ξαναγύρισε στην πολύβουη πόλη. Οι υπόγειες σήραγγες του δάσους δεν διέφεραν και πολύ από τις υπόγειες διαδρομές της ψυχής του, στις οποίες αφέθηκε, αδυνατώντας να αντισταθεί.Σκέφτηκε το Νίκο, τη Θάλεια, το Γιώργο, το Δημήτρη, τη Λένα, και τόσους άλλους, των οποίων η ζωή διασταυρωνόταν ανεπάντεχα με τη δική του. Άλλοτε του έλειπαν, άλλοτε δεν ήθελε να δει κανέναν. Το παράξενο ήταν ότι ενώ όλοι αυτοί αποτελούσαν σημαντικά κομμάτια της ζωής του, ένα άλλο όνομα, μια άλλη λέξη αντηχούσε περισσότερο μες στο μυαλό του, Ζωή.Καθώς σκεφτόταν λοιπόν τη Ζωή, του ήρθε μια εικόνα.Μια απέραντη παραλία ενός νησιού ακατοίκητου, απέραντη από την άποψη ότι ήταν μόνο παραλία, χωρίς να διακόπτεται από τίποτα. Κατά τα άλλα ήταν μικρή σε έκταση, όπως μικρό ήταν και το νησί. Αυτή η απέραντη μα μικρή παραλία γέμισε ξαφνικά και ακαριαία από ανθρώπους που σαν πιγκουίνοι ήταν στριμωγμένοι ο ένας δίπλα στον άλλον. Όλοι φορούσαν ένα καφέ χιτώνα, στο μπροστινό μέρος του οποίου ήταν ζωγραφισμένο ένα πέος ή ένα αιδοίο, μάλλον για να δηλώνει το φύλο. Τα πρόσωπα είχαν μια αγγελική άφυλη διάσταση, θυμίζοντας ένα αγόρι ή ένα κορίτσι προεφηβικής ηλικίας. Σε μια στιγμή ένας κεραυνός έλαμψε μεταξύ ουρανού και γης και τους διαπέρασε όλους σαν μια μακριά κόκκινη κλωστή και μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα είχαν όλοι μετατραπεί σε λόφους άμμου.‘Κάθε κόκκος άμμου’, σκέφτηκε, ‘είναι μια σκέψη ή ένα συναίσθημα του κάθε ανθρώπου’.Σε λίγη ώρα φύσηξε ένας δυνατός παγερός αέρας που σήκωσε και διέλυσε τους αμμόλοφους, κι όλες αυτές οι σκέψεις και τα συναισθήματα άρχισαν να τον μαστιγώνουν ανελέητα. Δεν άντεχε κι έπεσε στη θάλασσα.‘Πρέπει επειγόντως να βρω τη Ζωή’, μονολόγησε ο A, έκανε ένα μακροβούτι, το τέλος του οποίου τον επανέφερε και πάλι στην πραγματικότητα.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου